--Stadion Miejski – stadion piłkarski, który znajduje się w Poznaniu w dzielnicy Grunwald przy ul. Bułgarskiej 5/7. Stadion jest własnością Miasta Poznania, obecnie użytkuje go drużyna piłkarska KKS Lech Poznań SA. W 2012 roku będzie areną rozgrywek Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej.
Kocioł
Historycznie pierwszym miejscem na stadionie, gdzie zasiadają najzagorzalsi sympatycy Lecha, nazwanym „Kotłem” był sektor numer 6. Na początku wyposażony on był, podobnie jak cały stadion, w plastikowe ławki. Z czasem ławki zniknęły i zastąpiła je betonowa wylewka. Pojemność sektora szacowana była na 2 tysiące, ale na najważniejszych meczach w „Kotle” gromadziło się o wiele więcej kibiców. Spowodowało to, że „Kocioł” zaczął się rozrastać na sektory poboczne, szczególnie na tzw. „piątkę”. Pod koniec lat 90. w sektorze została zamocowana wieżyczka, celem poprawy słyszalności osoby prowadzącej doping. W trakcie sezonu 1999/2000, „Kocioł” został przeniesiony do sektorów 8 i 9 (po raz pierwszy w 2000 roku w meczu z Zagłębiem Lubin), znajdujące się pod zegarem. Skorzystał na tym klub, który mógł zainstalować w dotychczasowym kotle krzesełka i dzięki temu sprzedawać droższe bilety oraz zapełniając puste zazwyczaj sektory pod zegarem. Po przenosinach pojemność sektora wzrosła do ok. 5 tys. Taka ilość kibiców zapełniała go tylko podczas najważniejszych meczów, a zwykle mecz z tej części stadionu oglądało około 2 tys. widzów. Aby polepszyć organizację dopingu na tych sektorach zamontowano trzy wieżyczki dla osób go prowadzących. W praktyce najczęściej wykorzystywana była jedna, rzadziej dwie. Podczas modernizacji drugiej trybuny, „Kocioł” znajdował się wpierw w 15., a potem w 1 sektorze, gdzie ilość kibiców była poniżej przeciętnej, a także jakość i słyszalność dopingu były gorsze niż poprzednio. 10 marca 2007 podczas meczu Lecha z Zagłębiem Lubin została oddana do użytku „dwójka”, a zarazem nowy „Kocioł”.
Historia
Prace przy budowie Stadionu Miejskiego rozpoczęły się w 1968 roku. Jak większość stadionów epoki PRL-u został wybudowany na podstawie usypanego wału ziemnego, na którym później ukształtowano betonowe miejsca na ławki i koronę stadionu. Obiekt ten składał się z 3 trybun (w charakterystycznym kształcie podkowy), zaś w miejscu czwartej miała powstać pływalnia i sale gimnastyczne, jednak planu tego nigdy nie zrealizowano. Pierwszy mecz poznańska drużyna Lech rozegrała na tym stadionie 23 sierpnia 1980 roku przy 18-tysięcznej publiczności, po przeprowadzce ze Stadionu przy ulicy 28 Czerwca (Dębiec). Mecz z Motorem Lublin zakończył z wynikiem remisowym 1:1, a strzelcem pierwszej bramki dla Lecha na nowym stadionie był Marek Skurczyński. W niedługim czasie wybudowano stanowisko dla centralnej obsługi stadionu – „Kogut”, a po sześciu latach wybudowano najbardziej specyficzny element Stadionu Miejskiego – cztery 56-metrowe maszty z zamontowanymi jupiterami o łącznej mocy oświetleniowej 1890 luksów, po raz pierwszy zostały użyte 15 października 1986 roku podczas meczu eliminacyjnego Mistrzostw Europy Polska–Grecja (2:1). Rekord frekwencji padł 8 kwietnia 1984 roku, gdy na stadionie przebywało ok. 45 000 osób, podczas gdy pojemność stadionu wynosiła w tamtym czasie 40 000. Wtedy odbyło się spotkanie Lech–Widzew zakończone zwycięstwem gości 1:0. Parę lat później Stadion Miejski został wyposażony w elektroniczny zegar z tablicą wyników, który został umieszczony za 8 sektorem (stąd wzięła się nazwa sektor pod zegarem). Przez wiele lat nie prowadzono żadnych prac modernizacyjnych poza zainstalowaniem plastikowych krzesełek na całości obiektu na początku lat 90.. W 2002 roku podjęto decyzje o dobudowaniu brakującej trybuny, czym rozpoczęto generalną renowacje całości stadionu. Prace budowlane zaczęły się w 2003 budową IV trybuny, którą ukończono w 2004 roku, a w 2006 jej zadaszenie. W tym samym roku odmalowano maszty i zbudowano boisko z podgrzewaną murawą oraz rozpoczęto przebudowę II trybuny.
Na obiekcie przy Bułgarskiej drużyna Lecha Poznań rozpoczęła swoją „złotą erę”. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX w. zdobywając pięć tytułów mistrzowskich (1983, 1984, 1990, 1992, 1993), cztery Puchary Polski (1982, 1984, 1988, 2004) oraz trzy Superpuchary Polski (1990, 1992, 2004). Do tych znaczących sukcesów można jeszcze dodać zdobycie Pucharu i Superpucharu Polski w 2004 roku. Jednak ten stadion nie jest, aż tak szczęśliwy (3 zwycięstwa, 4 remisy, 4 porażki, bramki 13-21) dla Reprezentacji Polski, która rozegrała tu 11 spotkań. Stadion Miejski był również finałową areną rozgrywek Pucharu Polski w 1998 Amica Wronki - Aluminium Konin 5:3 (pd.) i 1999 Amica Wronki - GKS Bełchatów 1:0
Przyszłość stadionu
W przyszłości, w zależności od wyboru koncepcji konstrukcyjnej, Stadion Miejski ma mieścić
45 000 lub 50 000 widzów. Pierwsza przewiduje, że stadion w ostatecznym kształcie będzie posiadać po dwie dwukondygnacyjne trybuny („dwójka” i „czwórka”) i trójkondygnacyjne („jedynka” i „trójka”). Obiekt ma być zadaszony nad trybunami i za czwartą trybuną powstanie parking na 4000 pojazdów. Zaś w drugiej propozycji mają zostać wybudowane trzy trójkondygnacyjne trybuny (1, 2, 3) oraz dwukondygnacyjna „czwórka”. Dach ma pokrywać tylko trybuny. Koszt modernizacji stadionu wycenia się od ok. 200 mln do 432 mln złotych (większość środków ma pochodzić z budżetu miasta i budżetu państwa). Władze klubu KKS Lech Poznań zamierzają w przyszłości sprzedać nazwę stadionu sponsorowi, stanie się to dopiero wtedy kiedy zostaną wykonane wszystkie prace na obiekcie.